Dnevnik RTS-a je izdvojio samo dvije stvari iz nacrta Zakona o slobodi vjeroispovjesti u Crnoj Gori: obavezu registracije i pitanje crkvene imovine. Prosto je nevjerovatno da nekome treba objašnjavati da ne može eparhija SPC imati sjedište u Prijepolju, imati odgovorno lice u Prijepolju, a funkcionisati kao pravno lice u Crnoj Gori. Još drastičnije, npr. MPC je sa sjedištem u Cetinju, mitropolit joj je Amfilohije, a ona nije registrovana u Crnoj Gori već u Beogradu. Pritom stiče desetine miliona eura u Crnoj Gori, gradi zgrade, hotele… Postoji li veći pravni galimatijas od ovoga? To nije pravo nego obična sprdnja. SPC funkcioniše u Crnoj Gori po zakonu iz 1977. iako se u međuvremenu raspala država (SFRJ) u kojoj je donet taj zakon i Crna Gora postala 2006. potpuno nezavisna država. Izgleda da srpska državna televizija nije odustala od svojatanja Crne Gore
Nakon što je „prezidente Kluni“ otišao, nadam se zauvjek, u istoriju, promjenila se i medijska klima prema Crnoj Gori u Srbiji. Nažalost, Albanci su još uvijek niža ljudska rasa koja ništa drugo ne radi nego sprema spletke i radi o glavi svakog poštenog Srbina. Zato se u izopačenim glavama najvećom uvredom Crnogoraca smatra kvalifikacija – Šiptari! Blagopočivša utakmica meždu serbskom i „šiptarskom“ reprezentacijom pokazala je svu dubinu animoziteta prema „Šiptarima“, pa je od odlaska srpske reprezentacije u Albaniju napravljena čitava drama sa kobnim mogućnostima. Čak su i roditelji srpskih reprezentativaca bili ubjeđeni da im se đeca neće živa vratiti iz Albanije. Taman sam nekako preživio specijalke RTS-a o opasnostima koje vrebaju srpsku reprezentaciju u Albaniji, kad 10. oktobra, u udarnom dnevniku u 19:30, preskačući aktuelne četnolike proteste u Podgorici, pozabaviše se nacrtom Zakona o slobodi vjeroispovjesti u Crnoj Gori na način dostojan najbolje tradicije iz početka devedesetih godina prošlog stoljeća. To vam je onaj vid novinarstva kada ne date publici potpunu sliku već branite srpstvo po okolnim zemljama, bez obzira ili uprkos činjenicama. U Srbiji postoji podjela na tradicionalne crkve i ostale vjerske zajednice, kojom su tzv. tradicionalne crkve privilegovane, naročito SPC, uključujući i ogromna materijalna sredstva. Poodavno se Srbija proziva zbog zakonske diskriminacije i arbitriranja u stvarima koje nijesu primjerena savremenim sekularnim društvima, a nije ni po međunarodnim poveljama. Crnogorski zakon je upravo na tragu onoga što propisuju međunarodne povelje o zabrani diskriminacije i slobodi vjeroispovjesti, kao i na tragu rješenja u modernom, demokratskom svijetu u Evropi. Da se ne bih udaljavao od teme, navešću samo poneka rješenja: nacrt Zakona upravo vraća sekularnost državi Crnoj Gori i vraća crkve onome što je njihova osnovna djelatnost, ukida monopole, zabranjuje vjeronauku u javnim školama, obavezuje na registraciju poštujući državnu teritorijalnost, onemogućava zloupotrebu vjere u političke i nereligijske svrhe, sa građanskom odgovornošću pred pravosuđem Crne Gore za širenje vjerske, nacionalne, rodne, seksualne ili bilo koje druge mržnje u javnom prostoru, onemogućava crkvama izgradnju zgrada, hotela, prodaju i iznajmljivanje stanova, prodaju svijeća, „svete“ vodice, đinđuva i drangulija bez plaćanja poreza.
Od svega toga Dnevnik RTS-a je samo izdvojio dvije stvari: obavezu registracije i pitanje crkvene imovine. Prosto je nevjerovatno da nekome treba objašnjavati da ne može eparhija SPC imati sjedište u Prijepolju, imati odgovorno lice u Prijepolju, a funkcionisati kao pravno lice u Crnoj Gori. Još drastičnije, npr. MPC je sa sjedištem u Cetinju, mitropolit joj je Amfilohije, a ona nije registrovana u Crnoj Gori već u Beogradu. Pritom stiče desetine miliona eura u Crnoj Gori, gradi zgrade, hotele… Postoji li veći pravni galimatijas od ovoga? To nije pravo nego obična sprdnja. SPC funkcioniše u Crnoj Gori po zakonu iz 1977. iako se u međuvremenu raspala država (SFRJ) u kojoj je donet taj zakon i Crna Gora postala 2006. potpuno nezavisna država. Izgleda da srpska državna televizija nije odustala od svojatanja Crne Gore, ne priznajući joj pravni suverenitet na svojoj teritoriji i ponašajući se kao patronat prema suverenoj državi.
Druga tema je bila crkvena imovina. Dnevnik RTS-a je naveo da se novim zakonom „oduzima“ imovina SPC i vraća u stanje prije 1918. godine, navodeći da prelazi u državno vlasništvo. Pa da malo razjasnimo pitanje imovine crkava. Čak i da ne postavimo pitanje legitimnosti tzv. Podgoričke skupštine iz decembra 1918. kada je jednim potpuno ilegalnim aktom, koji nema utemeljenja ni u jednom zakonskom aktu, poništena Crna Gora, vlasništvo nad sakralnom imovinom pravoslavnih crkava je nesporno državno, a SPC je bila samo njegov povlašćeni korisnik. Elem, do 1868. godine, kada su izvršene reforme, u ime države Crne Gore, pravoslavnim vjerskim objektima i imovinom „kao sa svojim vlastitim dobrom raspolagao (je) bez da ikome računa daje“, kako piše u Crnogorskom godišnjaku „Orlić“ za 1869. godinu, knjaz Nikola I Petrović, kao što su raspolagali i njegovi prethodnici do knjaza Danila. Skupštinom glavara, održanom 1868. godine na Cetinju, objekti i imovina se predaju „upravi preosvećenog G. Ilariona (Roganović) sadašnjeg Mitropolita crnogorskog“, s tim „da glava crkve pod bilo kakvim izgovorom, bez znanja vlasti, ne može ništa prodati, promijeniti ili darovati od onoga što crkvi prinadleži“ (Orlić“, 1869. str.62. i 63). Pravo upravljanja, ne i vlasništva, potvrđuje član 719. Opšteg imovinskog zakonika za Knjaževinu Crnu Goru od 1888. godine, u kome se kaže: „Nepokretna dobra pravoslavnih crkava i manastira ne mogu se prodavati ili inače istupati bez naročitog dopuštenja državne vlasti“. Status upravljanja državnom imovinom potvrđuju i crkveni akti – Ustav Svetog sinoda u Knjaževini Crnoj Gori, od 12. januara 1904. i Ustav pravoslavnih konsistorija u Knjaževini Crnoj Gori, od 14 januara 1904. godine. Proglašenjem oktroisane SPC 1920. godine moglo se na nju prenijeti samo pravo upravljanja nad sakralnom imovinom. To pravo je prenijeto na Kraljevinu SHS ili, kasnije, Kraljevinu Jugoslaviju. Ne postoji nijedan pravni dokument kojim je vlasništvo nad sakralnom imovinom u Crnoj Gori prenijeto na SPC. Obnovom državnosti Crne Gore 1944. ona je povratila sva imovinska prava na njenoj teritoriji, samim tim i nad sakralnom imovinom koja joj je nasilno bila oteta 1918. godine. I bez svega navedenog, čak i da SPC ima bilo kakav akt o prenosu prava vlasništva na nju, Podgorička skupština je revolucionarna skupština, bez uporišta u važećem crnogorskom zakonodavstvu, pa čak ni u srpskom, pa makar samo zbog toga može podlijegati restituciji i povraćaju na stanje od 1918. godine. Nije jedina restitucija koja postoji komunistička nacionalizacija imovine! I Zakon o slobodi vjeroispovjesti ne otima nikome ništa, već predviđa da se u zakonskoj proceduri dokazuje vlasništvo nad sakralnim objektima.
Da bi dala željenu notu RTS je pozvala u pomoć Aleksandra Rakovića, „istoričara“ sa misijom. A misija mu je da sve crnogorsko posrbi, kao pravi izdanak porijeklom iz Crne Gore koji svoje mjesto kupuje modernim janjičarstvom. I nije to prvi put da RTS poziva ekstremne nacionaliste, fašisoidnih nazora, da tumače tako osjetljive teme. Posljednja ulična džukela po mirjevskim bulevarima je više savladala tu lekciju o nacionalnoj pripadnosti i što ona predstavlja. Samo Raković, kao neko ko je zapišao čitavu teritoriju Crne Gore, zna da je to „srpska zemlja“ koju izdajnici „srpstva i čekićstva“ otimaju od matice. Kao vrstan logičar, koji je davnašnje pisanje o rocku zamjenio satrudničestvom sa Bogoljubom Šijakovićem, bivšim srpskim ministrom vjera, Raković je bio ubjeđen da će na red doći i SPC. Poslije noža u leđa sada nož u srce! Jebeš pravno cjepidlačenje, jebeš faktografiju, Raković ZNA da je CPC prije 1918. bila kontinuitet SPC. Nema veze što je ova SPC nastala kao pravni subjekt 1920. godine dekretom regenta Aleksandra Karađorđevića, kanonizovana od Vaseljenske patrijaršije 1922. godine (Protokol br. 148 dodjeljuje se tomos SPC godine 1922. februara 19, epimemneze 5, „u granicama ovog ujedinjenog Kraljevstva SHS ušle (su) Avtokefalne Pravoslavne Crkve: Karlovačka i CRNOGORSKA, kao i dve dalmatinske eparhije: Zadarska i Bokokotorska.“). Srpstvo je iznad prava.
Srbija je, koliko znam, osnivanjem Crnogorskog nacionalnog vijeća, priznala Crnogorce u Srbiji kao nacionalnu manjinu. To podvlači i zaštitu prava Crnogoraca u Srbiji, kao i zaštitu od javnog ispoljavanja mržnje prema njima, što negiranje postojanja Crnogoraca definitivno jeste. Očekujem od Crnogorskog nacionalnog vijeća da uputi notu RTS u kojoj će protestovati zbog načina na koji se tretira država Crna Gora, svojata njena teritorija i negira crnogorska nacija, njena baština. Kao što očekujem od Vlade Srbije da spriječi diskriminaciju po nacionalnoj osnovi bar na državnoj televiziji, ako ne može po žutom smeću koje se štampa po Srbiji. I još traže da im plaćam preplatu!
